Na początku Roksana mocno interesowała się aktorstwem, w rozmowie z nami wspomina: „Szczerze, najpierw strasznie pchało mnie w stronę aktorstwa. Jako dziecko uwielbiałam się wygłupiać, przebierać i odgrywać różne role. Czułam się jak „pączek w maśle”. Do dziś pamiętam, jak grałam diabełka w szkolnych jasełkach i żałuję, że nikt tego nie nagrał. Przedstawienie było naprawdę komiczne, a ja identyfikowałam się wtedy z tym diabełkiem. Jeśli chodzi o śpiewanie, to mój pierwszy większy występ był na mojej komunii świętej, gdzie dane mi było zaśpiewać psalm (nie pamiętam dokładnie jaki), ale wiem, że się strasznie stresowałam. Ponoć wyszło w porządku, więc później w szkole podstawowej odeszłam od aktorstwa i gdy ktoś prosił, żebym zaśpiewała na jakiejś uroczystości, po prostu śpiewałam, tak sama z siebie. Nigdy nie chodziłam do szkoły muzycznej, ani nie brałam prywatnych lekcji, bo najzwyczajniej w świecie nie było na to środków. Uczyłam się piosenek i słuchałam ich po kilkanaście razy. Na tamten moment działało. Awansując do 4 klasy, zmienialiśmy budynek, szkoła znajdowała się wioskę obok i okazało się, że jest tam prowadzony chór! Bez zastanowienia, od razu postanowiłam się zapisać. Uwielbiałam na niego chodzić, jednak smucił mnie fakt, że wcale nie jestem aż taka dobra i są o wiele lepsi. Szczególnie zauważyłam to jak postanowiłam wziąć udział w konkursie, który był tam co roku organizowany. O zajęciu jakiegokolwiek miejsca mogłam tylko pomarzyć. Dalej śpiewałam, ale nie dawało mi to już takiej radości, wiedziałam, że nie mam szans z innymi, którzy uczą się śpiewu. Trochę odpuściłam i zajęłam się nauką”.