To było naprawdę miłe” – wspomina lider Radiohead, zaś Greenwood dodaje: „The Smile powstał z chęci pracy nad muzyką z Thomem podczas lockdownu. Nie mieliśmy dużo czasu, ale chcieliśmy po prostu dokończyć kilka piosenek razem. To był bardzo szybki start, jednak to dobry sposób na tworzenie muzyki”. Do współpracy zaprosili perkusistę, Toma Skinnera, znanego z jazzowego zespołu Sons of Kemet. Szybko w gronie osób zaangażowanych w powstanie nowego projektu muzycznego znalazł się także wieloletni współpracownik Yorke’a i Greenwooda, producent Nigel Godrich.

Świat dowiedział się o istnieniu The Smile 22 maja 2021 roku, gdy w sieci pojawił się krótki występ Toma i Jonny’ego, wyprodukowany przez organizatorów festiwalu Glastonbury. Niedługo później Godrich zdradził, że The Smile ma zarejestrowany materiał na debiutancką płytę, opisując ją jako „…ciekawe zestawienie różnych rzeczy, które razem mają sens”.

Pierwszy przedsmak tego albumu dostaliśmy w pierwszych dniach 2022 roku. Najpierw pojawił się singel „You Will Never Work in Television Again”, chwilę później uzupełniony o utwór „The Smoke”. „Lubię szukać różnych sposobów pisania tekstów” – mówił na temat pracy nad tymi utworami Yorke. „Lubię znajdować różne sposoby na gromadzenie muzyki. Lubię uczyć się nowych instrumentów, tak jak Jonny”.

W repertuarze zespołu pojawiły się jednak nie tylko zupełnie nowe piosenki, ale także takie, które najbardziej zagorzali fani mieli okazję już usłyszeć w przeszłości. Jak na przykład, wydaną jako trzeci singel, piosenkę „Skrting on the Surface”. Thom Yorke sięgał już po nią w 2009 roku, podczas koncertów innego pobocznego projektu, jakim był Atoms For Peace, a także podczas występów Radiohead w 2012 roku.

Po tych miesiącach oczekiwań, 13 maja 2022 roku, nakładem XL Recordings, ukazał się wyczekiwany album – najpierw w formacie cyfrowym, z miejsca zbierając wręcz entuzjastyczne recenzje. Ryan Dombal z portalu Pitchfork uznał, że jest to najlepszy z wszystkich pobocznych projektów muzyków Radiohead. Zawiera  trzynaście, wyprodukowanych przez Godricha piosenek – jak zauważył magazyn Consequence – przynoszących elementy post-punka, proto-punka i math-rocka. W utworach usłyszeć można także London Contemporary Orchestra i pełną sekcję dętą współczesnych brytyjskich jazzmanów, w tym Byrona Wallena, Theona i Nathaniela Crossa, Chelsea Carmichael, Roberta Stillmana i Jasona Yarde’a.

Wspomniany Pitchfork z kolei zwracał uwagę na klasyczną rockową wrażliwość Radiohead, połączoną z lekką grą na perkusji Skinnera i nieznaną agresją linii basowych Greenwooda. Zwracano także uwagę na elementy afrobeatu w „Just Eyes and Mouth” oraz wpływy muzyki elektronicznej i muzyki systemowej z lat 60. w „Open the Floodgates” i „The Same”. Nie brakowało też porównań do wczesnych, bardziej surowych nagrań Radiohead.